مامان بهروز منو زد یا راز موفقیت به کارگردانی عباس مرادیان در سینما سوره و سینما ایران اصفهان روی صحنه رفت.
عباس مرادیان نویسنده و کارگردان سینمای ایران به سال 1348 چشم به جهان گشود. از سال 1365 چندین فیلم نامه را به رشته تحریر کشید. در کارنامه او کارگردانی چهار مجموعه تلویزیونی دیده می شود.
فیلم دلقک ها و مامان بهروز منو زد به سال 1389 دو اثر سینمایی او به شمار می روند.
مامان بهروزمنوزد، برگزیده جشنواره کودک و نوجوان شد.
علیرضا مظفری در نقش بهروز، رضا ناجی در نقش پدر بهروز، فلور نظری، کاظم افرندنیا، کیانوش گرامی در نقش مدیر باشگاه، حمید لولایی در نقش همسایه بهروز، مجید شهریاری، رامین ناصرنصیر در نقش ناظم مدرسه بهروز و نیما نکیسا در نقش خودش ظاهر می شود.
از دیگر بازیگران فیلم باید به ابوالفضل همراه، احمدرضا اسعدی، غزاله جزایری، خشایار راد، سالار سعیدی، علی افشاری، نیما جعفری و آیدین ختایی اشاره داشت.
فیلم مامان بهروز منو زد فیلمی در ژانر کمدی برای کودکان و نوجوانان است. از دیدن فیلم ممکن است از خنده روده بر نشویم ولی در مجموع آن را اثری با نمک می یابیم.
از بهترین صحنه های فیلم، همان ابتدا است که بهروز در خواب دارد دوچرخه سواری می کند و پا می زند و زنگ هم می زند که بچه ها بروند کنار و مادرش هم می ترسد که نکند تصادف کند! این نشان عشق دیوانه وار بهروز به دوچرخه دارد. دوچرخه ای که خانواده آن ها به دلیل مشکلات مالی توان خریداری اش را ندارند. تازه او نه اخلاق خوبی دارد و نه نمره های بالایی می گیرد.
صحنه دیگر، هنگامی است که بهروز گرسنه خوابیده است و مادر بیدارش می کند و به او قرمه سبزی می دهد. بهروز میان صحبت کردن می گوید: ماست هم می خواهم.
شخصیت مدیر و ناظم مدرسه، زیاد خوب از آب درنیامده اند.
شخصیت پردازی بهروز بر پایه قهرمان سازی در خراب کاری است چیزی همانند تنها در خانه.
بهروز همه جا شر به پا می کند، در مدرسه، در کلاس، در اتوبوس، در کوچه، در بازی، در ورزش، در باشگاه محل و حتی در عروسی خواهرش. ولی به هر حال او شرورت ذاتی ندارد و بر اثر بداقبالی این حادثه ها را رقم می زند. کارگردان نیز روی همین نکته انگشت گذاشته است تا فیلمش بدآموزی نداشته باشد و شلوغ بازی و درگیری با مدیر و ناظم و بابای مدرسه، سرمشق بچه ها نشود.
بازی بچه ها در فیلم، خوب و قابل قبول است، بهروز در جاهایی عالی ظاهر می شود و خوش بختانه کارگردان در این موارد درشت نمایی نمی کند.
فیلم واقع گرا است؛ بهروز به این آسانی به تیم فوتبال راه پیدا نمی کند، بلکه اخلاقش را عوض می کند و بعد می پذیرد که بهتر از او در مدرسه هست، بنابراین دروازه بان ذخیره می شود و بعد هم که دروازه بان اصلی آسیب می بیند و داخل بازی می شود نمی تواند به این آسانی موفقیت داشته باشد.
بهروز دو بار دلزده می شود یک بار که می بیند به عنوان جایزه، دوچرخه ای در کار نیست و بار دیگر هنگامی که ناگهان از نیمکت ذخیره ها به زمین چمن می رود.
این صحنه های دلزدگی و دلهره خوب از کار درآمده است.
یکی دیگر از نکاتی که در خدمت داستان قرار گرفته، دعوای بهروز و هم کلاسی اش در خیابان است که ناگهان با آقای نکیسا برخورد می کنند. نکیسا پرش بهروز را می پسندد و فردای همان روز نکیسا مربی تیم فوتبال مدرسه می شود.
بهروز هیچ اقبالی برای ورود به تیم فوتبال ندارد نه بازی خوبی دارد و نه اخلاق پسندیده ای، ولی بهروز همانند دوران نوجوانی آقای نکیسا است. نکیسا هرچه به بهروز و کارهایش می نگرد گویی خودش را می بیند، و این همذات پنداری باعث می شود که یاری اش کند و دستش را بگیرد.
