جعفر والی صداپیشه، مدرس، بازیگر و کارگردان تئاتر و سینمای ایران به سال 1312 در تهران چشم به جهان گشود.
رشته بازیگری را در دانشکده هنرهای دراماتیک دانشگاه تهران دنبال کرد و به سال 1336 به بازی و کارگردانی تئاتر سرگرم شد.
به سال سال 1337 به عنوان کارگردان به استخدام وزارت فرهنگ و هنر درآمد و به مدت ده سال به دوبله فیلم های سینمایی پرداخت.
والی کارگردانی این نمایش ها را در کارنامه دارد:
تله تئاتر ده و سه دقیقه، 1339.
تله تئاتر اسب سیرک، 1339.
تله تئاتر طناب، نوشته یوجین اونیل.
تله تئاتر سکه، نوشته دیوید پیتسکی، 1340 و سپس به صورت صحنه ای در تالار نمایش اداره هنرهای دراماتیک، 1340.
تله تئاتر پست خانه، نوشته تاگور، 1340.
تله تئاتر شکارگاه، نوشته آلفرد ساوار و لئوپلد مارشال و سپس به صورت صحنه ای در تالار نمایش اداره هنرهای دراماتیک، 1340.
تله تئاتر ترانه شادی، نوشته علی نصیریان، شهریور 1340.
تله تئاتر شبی که صبح نشد، نوشته خودش بر پایه گیله مرد بزرگ علوی، 1342.
تله تئاتر سنگر و خون، نوشته اولیفنت دادن، 1341.
تله تئاتر دیوانه ای روی بام، نوشته کی کوچی کان، 1341.
تله تئاتر مترسک ها در شب، نوشته بهرام بیضایی، 1342.
تله تئاتر عظمت در گلزار، نوشته ویلیام اینچ، 1342.
تله تئاتر صبحدم، 1342.
تله تئاتر خوب نیست بدشان می آید، نوشته عباس حکیم، 1342.
تله تئاتر عاشق مترسک، نوشته فیلیس هستینگر، 1343.
تله تئاتر در گوش سالمم زمزمه کن، 1343.
تله تئاتر عروس، نوشته فریده فرجام، 1343 و 1345.
تله تئاتر شکارگاه، 1344.
تله تئاتر گاو، نوشته غلامحسین ساعدی، 1344.
تله تئاتر عقل برتر از استعداد، 1344.
نمایش صحنه ای چوب بدستهای ورزیل، نوشته غلامحسین ساعدی، تالار سنگلج، 1344.
تله تئاتر ننه انسی، نوشته غلامحسین ساعدی، 1344.
تله تئاتر مسافرین، 1345.
نمایش صحنه ای دست بالای دست نوشته غلامحسین ساعدی، 1346.
نمایش صحنه ای ساکت نوشته محمد للری، 1355.
نمایش صحنه ای خانه بی بزرگ تر، نوشته فریده فرجام، 1345.
تله تئاتر گرگها، نوشته غلامحسین ساعدی، 1346.
نمایش صحنه ای آی با کلاه، آی بی کلاه، نوشته دکتر غلامحسین ساعدی، در سرتاسر ایران، 1347.
نمایش صحنه ای ساکت، نوشته محمد للری، 1355.
او به سال 1347 با بازی در فیلم گاو به سینما پیوست.
فیلمهای سینمایی و سریالهای جعفر والی:
1348: گاو، به کارگردانی داریوش مهرجویی.
1352: تنگسیر، به کارگردانی امیر نادری.
1352: گرگ بیزار، به کارگردانی مازیار پرتو.
1353: خاک، به کارگردانی مسعود کیمیایی.
1354: سریال آتش بدون دود به کارگردانی نادر ابراهیمی.
1356: سفر سنگ، به کارگردانی مسعود کیمیایی.
1357: هجرت، به کارگردانی ولی الله حسین زاده.
1359: آقای هیروگلیف، اثر غلام علی عرفان.
1359: گفت هرسه نفرشان، اثر غلامعلی عرفان.
1362: دادشاه، اثر حبیب کاوش.
1362: ملخ زدگان، به کارگردانی ناصر محمدی.
1363: گل های داوودی، به کارگردانی رسول صدر عاملی.
1363: مردی که زیاد می دانست، اثر یدالله صمدی.
1364: مدار بسته، به کارگردانی رحمان رضایی.
1364: ستاره دنباله دار، اثر سیروس کاشانی نژاد.
1364: گمشده، به کارگردانی مهدی صباغ زاده.
1365: ناخدا خورشید، به کارگردانی ناصر تقوایی.
1366: بهار در پاییز، اثر مهدی فخیمزاده.
1366: پاییزان، به کارگردانی رسول صدر عاملی.
1366: هزاردستان، به کارگردانی علی حاتمی، در نقش رییس نظمیه.
1367: باد سرخ، به کارگردانی جمشید ملک پور.
1370: راه و بیراه اثر سیامک شائقی.
1370: مسافران دره انار، به کارگردانی یدالله نوعصری.
1372: جاده عشق، به کارگردانی رجب محمدین.
1378: طهران روزگار نو، به کارگردانی علی حاتمی، در نقش رییس نظمیه.
1385: پاداش سکوت، به کارگردانی مازیار میری.
مستند استاد جمشید مشایخی.
والی تا سال 1366 به تدریس بازیگری در دانشکده هنرهای زیبا سرگرم بود. به سال 1367 فیلم... تا غروب را بر پایه داستان یک انسان چقدر زمین لازم دارد اثر لئون تولستوی کارگردانی کرد و به سال 1371 فیلم نامه مریم و میتیل را نگاشت که به کارگردانی فتحعلی اویسی بر پرده سینما نشست. یک سال بعد آخرین بازی خود را ارائه داد و پس از آن گوشه نشینی اختیار کرد. سیزده سال بعد به همت مازیار میری کارگردان جوان و نوپرداز ایرانی باز تصویر جعفر والی بر پرده نقره ای نقش بست.
این روزها که خبری از جعفر والی در فضای مجازی نیست بر آن شدیم که از او یادی کنیم.
