مهندس مجید عشقی نژاد خطاط، آوازخوان، موسیقی دان، خوشنویس و هنرمند ایرانی به سال 1346 در اصفهان چشم به جهان گشود.
در دوران دبیرستان برنامه صبحگاهی اجرا می کرد و از دانش آموزان فعال بود. سهیلیان مدیر دبیرستان که بازی های او را با قلم نی دیده بود وی را به ساختمان کوفی در خیابان عبدالرزاق اصفهانی برد.
این بود که به انجمن خوشنویسان اصفهان پیوست و مقدمات خط نستعلیق را از استاد کریمی فراگرفت. سپس متوسط و خوش را پی گرفت و به سال 1364 درجه عالی را دریافت کرد. آن گاه در تهران به نزد امیرخانی و شیرازی شتافت. ثلث و نسخ را از شادروان استاد حبیب الله فضائلی آموخت و نستعلیق را باز در محضر استاد علی فرزانه دنبال کرد.
از خطوط قدما نیز هیچ گاه غافل نبود و از آثار میرزا غلام رضا خوشنویس اصفهانی، میرحسین ترک و میرزا کاظم الهام گرفت. او همواره رجوع به اصل آثار را الهام بخش هنرمند می داند و خود مرقعاتی را گردآورده است.
پس از این، رشته مخابرات را در دانشگاه خواجه نصیرالدین طوسی تهران پی گرفت و به سال 1370 دانش آموخته شد.
آن گاه به زادگاهش بازگشت و مدیریت شرکت مخابرات اصفهان را برعهده گرفت. او اکنون مدیرعامل شرکت شاوررایانه و عضو هیات مدیره شرکت ایران گیت است.
وی آواز حرفه ای را پنج سال در مکتب تهران و دو سال در مکتب اصفهان فراگرفت. از استادان آواز او باید به شاپور رحیمی، علی اصغر شاهزیدی و سعیدی اشاره داشت.
مهندس عشقینژاد ضرب را خود دنبال می کند و گاه دستی نیز به سه تار می زند و در این زمینه از استادش پیرنیاکان در دانشگاه تهران یاد می کند.
قلم صنع گنجینه ای از خطوط گذشتگان و شناخت بزرگان نستعلیق کشور از آثار او است که به زودی انتشار خواهد یافت.
وی به سال 1389 درجه فوق ممتاز را از انجمن خوشنویسان ایران به دست آورد. نخستین نمایشگاه آثار خوشنویسی مهندس عشقی در برگیرنده انواع خطوط و چند قالب چلیپا، سطر، سیاه مشق، کتابت و خط جلی در زمستان 1390 در خانه نقش اصفهان برپا شد.
از او دلیل کم کاری در زمینه بر پایی نمایشگاه را جویا می شوم.
می گوید:
این گونه می اندیشم که خوشنویس باید حرفی برای گفتن داشته باشد، کسی که برای بازدید به نمایشگاه می آید، توقع دارد که خوشنویس یک احساس لطیفی را به او منتقل کند. من احساس می کردم که احساسی برای ارائه و چیز قابل عرضه ای ندارم از همین رو از برپایی نمایشگاه اکراه داشتم. گذشته از این، کارم فقط خطاطی نیست و وقت زیادی ندارم.
البته بیفزایم که خیلی ها گله مند هستند که وقت نمی کنند، ولی بنده بر این هستم که در پس این جهان محدود، یک فضای نامحدود و بی زمانی وجود دارد. این انسان است که زمان را خلق می کند و بنابراین خواستن توانستن است. بنده خودم از کسانی هستم که وقت کم دارم و در تنگنا هستم ولی وقت هنری را در برنامه روزانه تولید کرده ام.
اشعار را بر چه مبنایی گزینش می کنید؟
انتخاب شعر واقعا کار دشواری است، استاد شجریان می فرماید: آن قدر که برای انتخاب شعر وقت می گذارم تمرین نمی کنم. خوشنویس باید با روح شاعر ارتباط برقرار کند تا بتواند اثری بر پایه آن بیافریند. خطاط، حس شاعر را درک می کند و بخش عمده ای از احساسش را از شاعر می گیرد.
به جز حافظ، سعدی، فردوسی و مولوی که هر ایرانی باید ارتباط قلبی با آن ها داشته باشد و بشناسدشان، روی فروغی بسطامی و عطار نیشابوری تکیه کرده ام. کل دیوان اشعار فروغی و عطار را دور زده ام تا این اشعار را از میانشان برگزیده ام. قوت شعر خواجوی کرمانی را نیز می پسندم.
تذهیب ها را چگونه با کار خود هماهنگ می کنید؟
بعضی هنرها به جای تعامل با یکدیگر تقابل دارند. به عنوان مثال می بینید که در یک کنسرت، تارزن و آوازخوان دعوایشان است و هرکدام می خواهد خودش را نشان بدهد. من نظراتم را به تذهیب کار می دهم و او هم به من و سپس همکاری را آغاز می کنیم. خطاط و تذهیب کار باید در کنار یکدیگر تلاش کنند.
