امروز برای تجدید میثاق با یکی از خوشنویسان قدیمی اصفهان به منزل او رفتم. در میان گرد و غبار فراوان، آثار نفیسی بود که شماری از آن ها مانند ندارد. ولی... ولی حیف و صد حیف که همه رنگ پریده اند، شاید بیست سال دیگر اثری از آن ها روی کاغذ نباشد!
و حال دیگر آثار خوشنویسان نیز همین گونه است. خوشنویسان ارجمند به نگارش روی کاغذ گلاسه علاقه فراوان دارند. کاغذ گلاسه بسیار آسان به خوشنویس محترم کنتراست می دهد ولی جنس خوبی ندارد. مردم ما نیز این کاغذ را دوست دارند. دقت بفرمایید که چقدر قرآن گلاسه به فروش می رسد.
مرکب سازان ما نیز دیگر تعهدی به کار خود ندارند. چسبندگی و رنگ مرکب ها همچون قدیم نیست. خطوط دانشمندان گذشته ما هنوز از ورای قرن ها در نسخه های خطی به یادگار مانده. توجه کنیم که آن ها گاه به خط خود می نگاشتند و از کاتب و خطاط حرفه ای بهره نمی بردند ولی کاغذ و مرکب چه بود که هنوز که هنوز است تکان نخورده و مطالب آن ها را می توان خواند.
استاد شیرازی امسال در مسابقات خوشنویسی، خطاطان را ملزم کردند که روی کاغذ دست ساز خوشنویسی کنند ولی هنرمندان محترم از کاغذ دست ساز در هراس بودند.
به هر حال باید چاره ای اندیشید اگر خطاطان ما از کاغذ خوب و مرکب مرغوب بهره نگیرند آثارشان چندی دیگر به نابودی می گراید.
