پویان عطائی نمایش نامه نویس، طراح صحنه و لباس و نور، بازیگر و کارگردان تئاتر ایران به سال 1365 در اهواز چشم به جهان گشود.
در اهواز برآمد و از پانزده سالگی به اصفهان کوچید. یک عشق نا خودآگاه به سراغش آمده بود، دوست داشت به کار تئاتر روی آورد ولی تئاتر مدارس را نمی پسندید تا این که سر از موسسه نیوشاتک درآورد. در این جا از شادروان ابراهیم کریمی هسنیجه راه واقعی تئاتر را آموخت و فراگرفت که در تئاتر ماندگار شود.
مدرک نیمه حرفه ای کارگردانی و بازیگری را از همین موسسه دریافت کرد. او به ورزش علاقه بسیار دارد به ویژه این که با کار بازیگری تئاتر نیز در پیوند است بنابراین در دانشگاه رشته تربیت بدنی را دنبال کرد و به سال 1388 کارشناسی تربیت بدنی را از دانشگاه پیام نور نجف آباد گرفت.
سه سال به صورت دوره ای و آماتوری کار می کرد و اکنون شش سال است که به صورت حرفه ای به عرصه تئاتر وارد شده است و فقط هم تئاتر کار می کند.
او چهارده اثر صحنه ای و بیست و پنج اثر خیابانی را در کارنامه خود دارد.
آثار او در جشنواره های استانی، منطقه ای و کشوری حضور یافته اند و جایزه هایی را در زمینه های نویسندگی، بازیگری، کارگردانی و طراحی صحنه برایش به ارمغان آورده اند.
او عرصه نمایش نامه نویسی را عرصه فعالیت بزرگان می داند و تنها نمایش نامه تئاترهای خیابانی را می نویسد.
عطایی بازی در تئاتر را به سال 1383 آغاز کرد و تاکنون در شانزده تئاتر ایفای نقش کرده است که شماری از آن ها را نام می برد:
طمع گرگی به کارگردانی امید اجاقی، اصفهان، 1385.
انتقام، به کارگردانی اسماعیل صرامی، اصفهان، آمفی تئاتر فولادشهر، 1385.
ببعی و گرگ آشپز، به کارگردانی امید اجاقی، اصفهان، تالار فرشچیان، 1387.
وضعیت همیشه قرمز نوشته محسن رهنما.
ساکنین بهشت 2.
و نمایش های خیابانی:
آخرین معرکه، اثر احمد نیک پیام، اصفهان، جشنواره دفاع مقدس؛ 1385.
بازی بازی، نمایش، اثر امید اجاقی، اصفهان؛ 1385.
این دو رفیق، اثر جلال مشتاقیان زاده، اصفهان؛ 1386.
ایکس مساوی است با وای دوم، اثر میلاد جمیل زاده، تهران، جشنواره بانوان؛ 1387.
چیزی شبیه زندگی، اثر محمدعلی یاری، اصفهان، جشنواره تئاتر خیابانی؛ 1387.
مین، اثر صادق فرهمند، اصفهان، حوزه هنری؛ 1387.
ظهیره.
وی کارگردانی را به سال 1384 با نمایش یکه خوان، نوشته مجید کیمیایی پور، آغاز کرد که سال بعد در جشنواره بسیج اصفهان شرکت جست.
او دیگر آثارش در مقام کارگردان را چنین بر می شمارد:
اسماعیل اسماعیل، نوشته جمشید خانیان، اصفهان، جشنواره بسیج؛ 1385.
روی نی بندی، نوشته جمشید خانیان، اصفهان، حوزه هنری؛ 1386.
خدایا ایمان بده، نوشته رسول بانگین، تهران، جشنواره دانشجویی؛ 1387.
نمایش خیابانی داش جوات، نوشته کوروش نیک پیام، اصفهان؛ 1387.
می پرسم که بازیگری را بیشتر می پسندی یا کارگردانی را و او پاسخم می دهد که کار خوب را دوست دارم تجربه کنم، بنابراین بهترین که دستم بیاید کار می کنم، حالا بازی باشد یا کارگردانی.
نام دیگر آثارش را که می خواهم به این ها اشاره می کند:
نویسنده، کارگردان و بازی گر:
کولاک، اصفهان، جشنواره تئاتر خیابانی، 1387.
نویسنده و کارگردان:
شاید همین نزدیکی، اصفهان، 1386.
بیگانه ای در میان ماه، اصفهان، جشنواره استانی ماه، 1386.
نمایش خیابانی مدار صفر درجه، اصفهان، 1385.
نمایش خیابانی مزاحم، اصفهان، 1386.
آخرین کار او کارگردانی تئاتر سی و پنج دقیقه ای باران که بیاید با هم خیس می شویم است که با بیست جلسه تمرین مفید در تالار هنر روی صحنه رفت. متن نمایش را آرش منصوری که از اهالی کرمانشاه است به سبک رئالیسم جادویی نوشته بود.
این تئاتری است که در تهران و جشنواره به اجرا درآمده بود ولی عطایی به خاطر اهداف گروه میعاد جوان بازهم آن را برای عموم اجرا کرد.
سخن از میعاد جوان که به میان می آید می خواهم که توضیح بیشتری درباره این گروه نمایشی و اهداف آن بدهد.
او می گوید که این گروه به سال 1380 در سازمان ملی جوانان پایه گذاری شد و دوره های کوتاه آموزشی برگزار کرد. پس از این بود که به عنوان یک سازمان مردم نهاد به ثبت رسید. میعاد جوان فعالیت خود را از جشنواره ها آغاز کرد و آن گاه بر گستره فعالیت خود افزود و به اجراهای عمومی روی آورد تا بازتاب آثارش را در میان مردم دریابد.
میعاد جوان چند هدف اصلی را دنبال می کند:
عرصه را برای فعالیت جوانان فراهم آورد. جوانانی که در پی نمایاندن استعدادهای خود هستند ولی در جایی به آن ها پرو بال نمی دهند.
در کنار تجربه، دانش اندوزی کند؛ یعنی صرف ارائه کار نباشد.
تماشاچی برای میعاد جوان اهمیت دارد. شعار تئاتر برای همه در این گروه به حقیقت پیوسته است و از همین بازتاب کارهای خود در می یابد که چه کسانی را جذب کند و چه کارهایی را ارائه دهد.
میعاد جوان هم اکنون نیز به کار خود زیر نظر مرکز هنرهای نمایشی کشور ادامه می دهد و یکی از ده گروه فعال استان به شمار می رود.
از او می خواهم که از دشواری های راه بگوید.
او می گوید: یک فعال تئاتر با مشکلات اقتصادی و هم اجتماعی رو به رو است؛ بنابراین به همکاری با ارگان ها روی می آورد. پس مسوولان باید از تئاتر حمایت بیشتری داشته باشند؛ چه مادی و چه معنوی.
بیش از همه چه چیزی رنجت می دهد؟
کم تحرکی اداره ارشاد که بانی فرهنگ است و کمبود تبلیغات برای تئاتر چیزهایی است که بیش از همه آزارم می دهد. در تهران حتی برای تئاتر تبلیغ تلویزیونی هم می یکنند.
سپس چند میوه از درخت آرزوهایش می چیند:
آرزو دارم که حوزه هنری و ارشاد همکاری بیشتری با یکدیگر داشته باشند. یکی دیگر از آرزوهایم همدلی تئاتری ها با همدیگر است تا بتوانند تئاتر را به تماشاگر اصفهانی بشناسانند.
