پرشین بلاگ و برادران

پرشین بلاگ وقتی که آمد بهار بود و بیست و سه روز از خرداد گذشته بود.

ده سال گذشت... و حال پرشین بلاگ وارد دومین دهه زندگی خود شد.

ده سال پر از خطر و خاطره و مخاطره گذشت، باز خدا را شکر که نفس می کشیم، ما را به سخت جانی خود این گمان نبود.

جدا چه کار سختی است این وبلاگ نویسی، این کارها چیست که ما دست گرفته ایم بهتر نبود ما هم بادنجان دور بشقاب می چیدیم و سرمان را به کارهای بهتر گرم می کردیم؟

چه خاطراتی و چه خطراتی. اما چه می شود کرد که خمیرمایه استاد شیشه گر سنگ است.

گر نگه دار من آن است که من می دانم

شیشه را در بغل سنگ نگه می دارد

یادتان است برادران مدتی دربند بودند ما که جایی را نداشتیم، به درگاه خداوند رفتیم، آن جا هم شلوغ بود ردمان کردند باز رفتیم، داخل صف ایستادیم نوبتمان را خوردند ولی بالاخره دعا کردیم و دوستان آزاد شدند ولی یادی از ما نکردند.

یک نگاهی به چهره مرد پارسی در بالای پرشین بلاگ بیندازید، می بینید که زمان مثل برق و باد می گذرد. مسن ترها حتما یادشان می آید که تا همین چندی پیش اجدادمان سرگرم کشیدن نقش ها روی دیوار غارها بودند. بعد نوبت به اجداد تاج دارمان رسید که با میخ و کلنگ روی سنگ های تخت جمشید کتیبه می نوشتند و حال ما با موس و صفحه کلید در پرشین بلاگ، وبلاگ نویسی می کنیم.

پرشین در این دوران برادران کوچک تری هم یافت: برادرانی که در همان کودکی سقط شدند و برادرانی که هستند ولی یادی از برادر بزرگ تر نمی کنند: بلاگ فا، میهن بلاگ و بلاگ اسکای.

خدایا خودت ما را در برابر دوستان و آشنایان و محبان و خویشاوندان و نزدیکان و اطرافیان یاری کن که خودمان از پس دشمنان بر می آییم!

از شوخی گذشته غصه ها می گذرند و قصه می شوند برای آیندگان.

بچه های پرشین! خودمان را دست کم نگیریم یک سرچی بکنید می بینید همین سایت های پر طمطراق با چند لشکر کارمند چقدر از مطالب ما را بدون ماخذ برداشته اند. پولش نوش جانشان، کسر شان حساب می کنند که سایت به وبلاگ ارجاع بدهد.

راه خوبی را پیش گرفته ایم ولی مواجب ندارد. از قدیم گفته اند:

عطای بزرگان ایران زمین

دو تا بارک الله و یک آفرین

قدر قلممان را بدانیم، چون همین قلم را خیلی ها ندارند و مجبورند از این طرف و آن طرف کپی کنند.

قلمی که ما با آن سر و کار داریم مقدس است. به همین جهت این یادداشت در آستانه مبعث حضرت پیامبر اکرم (ص) منتشر می شود، همان روزی که خداوند به قلم سوگند خورد و جا داشت که چنین روزی روز قلم نام می گرفت.