فیلم آنی هال محصول سال 1977 میلادی به کارگردانی وودی آلن است.
وودی آلن، دیانا کیتون، تونی رابرتز، کارول کین، پل سایمن، شلی دوال و کریستوفر والکن در این فیلم بازی می کنند.
زمان فیلم 129 دقیقه و در نسخه های سانسور شده 93 دقیقه است.
آلن برای این فیلم، در سه رشته فیلم نامه نویسی، بازیگری و کارگردانی نامزد اسکار شد که این رویداد پیش از این تنها برای فیلم همشهری کین ساخته اورسون ولز سابقه داشت. آنی هال سرانجام اسکار بهترین فیلم، بهترین فیلم نامه و بهترین کارگردان را از آن خود کرد. این فیلم افزون بر فروش بالا، توجه منتقدان را نیز به خود جلب کرد. منتقدان، آنی هال را سرآغاز فصل تازه ای از کار آلن و نخستین کمدی عاقلانه او می دانند.
آنی هال بهترین فیلمی است که تاکنون یک کمدین بزرگ از زندگی خود ساخته است.
شخصی رو به دوربین می گوید:
زیر نظر روان کاو بودم... مستعد خودکشی بودم. در حقیقت باید هم خودم رو می کشتم، اما زیر نظر یک روان کاو فرویدی بودم و اگر خودکشی می کردم.... می دونین، این دکترها آدم رو مجبور می کنن پول جلسه هایی رو هم که نرفته بده.
فیلم این گونه آغاز می شود. این وودی آلن است که در نقش الوی سینگر ظاهر شده و با این تک گویی، کنترل روایت را در دست می گیرد. او با همسرش آنی به هم زده است و حال، رابطه اش را با او را مرور می کند. وقایع به سبک جریان سیال ذهن از خاطرش می گذرد.
الوی یک کمدین عصبی است که با آنی هال آشنایی می یابد. در واقع مردی با وسواس مرگ، عاشق زنی می شود شیفته زندگی. آنی پس از چندی خواننده ای مشهور می شود. عینک سینگر می شکند و بینش او نسبت به دنیا نیز دگرگون می شود.
وودی آلن تاکنون بارها در نقش خودش ظاهر شده است و این بار هم این گونه گمان می کنیم که آلن در نقش آلن بازی می کند چون آن چه می گوید به زندگی خودش شباهت هایی دارد.
آلن یک کمدین است و زمانی دلباخته دیانا کیتون بود. نام اصلی دیانا کیتون، دیانا هال است. عشق آلن و دیانا پایان یافت ولی دوستی آن ها ادامه دارد، چنان که در فیلم های منهتن، عشق و مرگ و همین فیلم در کنار هم بازی می کنند.
داستان الوی و آنی در دنیای خیالی سینما همانند قصه آلن و دیانا در دنیای واقعیت است.
هم چنین الوی و راب در فیلم یکدیگر را مکس خطاب می کنند. در بیرون از سینما، وودی آلن و تونی رابرتز، بازیگر نقش راب نیز یکدیگر را مکس صدا می کنند.
واقعیت و خیال در هم می آمیزد و الوی هم که روانی شده می گوید که در تشخیص خیال و واقعیت مشکل داشته است.
جان مایه همه بخش های فیلم، مرگ اندیشی و رابطه استاد و شاگرد، و خالق و مخلوق است. هنرمندی عاشق مخلوقش می شود. خالق به آفریده اش جان می بخشد، مخلوق، زندگی را آغاز می کند و خالق او را از دست می دهد.
بخشی از فرآیند جان دادن به مخلوق، آگاه کردن او از مرگ است. آنی به دنبال کتابی می گردد. الوی به او می گوید که انکار مرگ اثر ارنست بکر را بخوان. در دیگر فیلم های آلن نیز از این کتاب نام برده می شود.
آلن می گوید: هر آدم بالای سی و پنج سال که مرگ دغدغه اصلی زندگی اش نباشد احمق است. البته در ایران که از همان بچگی، روی این مساله بسیار تاکید می کنند و مرده کشی هم جزء جدانشدنی صدا و سیما است.
هنر راهی است به جاودانگی. مخلوقی که خود درگیر مرگ است، شخصیت هایی را در آثار هنری اش می آفریند. الوی هم نمایشنامه ای می نویسد که در آن عشق آنی به او از میان نمی رود. عشق آن ها دست نخورده باقی می ماند در حالی که خودشان عوض شده اند و راه خود را می روند.
یک دیالوگ ماندگار:
نمی خوام عضو باشگاهی بشم که آدمی مثه منو به عضویت خودش قبول می کنه.
